Dubbele portie
We horen het niet heel vaak. Maar soms komt er een mantelzorger bij ons waarvan beide ouders tegelijk dementie hebben. Zo kwam kort geleden een mevrouw bij ons langs. Ze vertelde ons hoe eerst haar vader en later ook haar moeder de diagnose kreeg.
“Het werd direct duidelijk hoe verschillend de vormen van dementie zich kunnen uiten. Mijn vader ging langzaam wat achteruit in het geheugen. Hij was verder rustig. Maar bij mijn moeder zijn de veranderingen veel grilliger. Er zijn veel meer veranderingen in haar gedrag. Het moeilijkste vind ik dat ze zo boos kan zijn. Ze dreigt dan zelfs soms om zichzelf en mijn vader iets aan te doen. Als dochter sta je met de rug tegen de muur. Voor mijn broer (die ook veel doet) en mij is het soms heel moeilijk om ontstane situaties goed in te schatten. Als er iets is voorgevallen, iets kapot of zoek is, geven ze elkaar de schuld. Wie van deze twee dementerenden vertelt het juiste verhaal?
Heel vervelend is het als mijn moeder weer ergens boos over is, naar een van ons belt, moppert, scheld en dan de hoorn neer gooit. Ze is ook al enkele keren naar het politiebureau geweest om aangifte te doen tegen ons omdat we iets van haar gestolen zouden hebben, dat deed in het begin veel pijn, ben het nu een beetje gewend, maar toch…..
Het is alsof je moeder bent van 2 kleine kinderen. Met alles wat we meemaken, hou ik constant in gedachte “het is de ziekte”, zij heeft geen controle over haar eigen reacties. Toch heb ik haar een keer omschreven als een “verschrikkelijke vrouw”. Dit vond ik heel erg, dat ik zo over mijn moeder dacht op dat moment, hier slaap je absoluut niet lekker door.
En daarbij kwam de coronapandemie. Voor veel mantelzorgers heeft dit extra ellende gebracht. Voor mij was er ook een positieve kant. Ik werkte in de horeca, maar zoals bekend ging dat allemaal dicht. Mijn werkgever heeft ons toen de mogelijkheid gegeven om bij een zorginstelling te gaan helpen. Ik heb deze kans gepakt en ben in een verpleeghuis op een afdeling voor dementerenden gaan werken. Wat heb ik daar veel gezien en geleerd over dementie! Positieve dingen, zoals de activiteiten waar de mensen leuk aan meedoen, de dankbaarheid als je voor ze gekookt hebt, de aandacht die je ze geeft en waar ze blij mee zijn, de verhalen die ze vertellen over vroeger, iedere dag weer. Maar ik heb ook dingen gezien waar bij ik dacht, daar moet ik voor waken dat mijn ouders dit niet gebeurt als zij opgenomen zouden moeten worden. In mijn privésituatie helpt deze ervaring mij enorm. Ik begrijp beter wat mijn ouders doormaken. Ik ben nu vooral boos op de ziekte en niet op hen. Zij zijn er ook slachtoffer van. Waar ik heel erg mee bezig ben is; niet het respect te verliezen voor mijn ouders. Het blijven volwassen mensen, al komen ze soms als “kinderen” over, ik probeer te voorkomen ze zo te gaan behandelen en wordt niet boos als een situatie een boze reactie zou kunnen oproepen.
Blijf rustig en denk, het komt door die nare ziekte.”
